Roland feat. Nils De Caster (B) Blues 'n Roots GC De Linde Haren (Witloof Festival) (01-02-2020) reporter: Steven Kauffmann - photo credits: Anja Cleemput info organisatie: Witloof Festival info band: Roland van Campenhout © Rootsville 2020

Voor de 4de editie van het Witlooffestival wordt Haren als vanouds omgetoverd tot het aloude witloofdorp uit vervlogen tijden. Dit met een heuse “Chicon Run” en culinaire esbattementen allerhande, maar op deze zaterdagavond is er ook muzikale verwennerij voor de fijnproevers voorzien, dit onder de vorm van een duo-optreden van Roland van Campenhout en multi-instrumentalist en vocalist Nils de Caster, een combinatie die op papier al zeker potten brak en zo geschiedde ook in de gezellige polyvalente zaal van Gemeenschapscentrum De Linde, die voor de gelegenheid nokvol zat …

Onder begeleiding van 2 stemmig klinkende gitaren, steekt Nils de Caster van wal met een heerlijke versie van de titeltrack van zijn gelijknamige solo-album “Soul of a Man”, voorzien van een zwoel gebadineerde onderkoelde parlando in de beste Tony Joe White-traditie en met een als vanouds heerlijke snerpend klinkende Roland op tweede vocal. Dan mag Roland zelf vocaal deze witloofrijke avond inhuldigen met “Early Morning Blues” (van ene Blind Blake, uit de oude doos, maar hier springlevend gebracht).  In wederom een glansrol op mandoline mocht Nils vervolgen met Dylans’ “Catfish”. Roland is ondertussen volop in a “Chicon State of Mind” en stoft heerlijk tweestemmig met Nils “It takes a worried man” af als ware het een ware torch song … Nils mag vervolgens schitteren op viool terwijl Roland volop hulde brengt aan zijn oude held Derroll Adams met diens “The Cuckoo”. Na nog een duet volgt er een psychedelisch, door Nils virtuoos op lapsteel ingekleurd “Deep Blue Sea” waarin Roland gitaarmatig en vocaal volledig los mag gaan, en dit ook doet: 75 jaar jawel mevrouw/meneer ! Pauze.  

Het in muzikale bevlogenheid gedrenkte vakmanschap krijgt zijn vervolg met het door Nils prachtig gezongen “Love her with a feeling” (Junior Wells). Diezelfde Nils ondersteunt grootmeester Roland vervolgens waardig in een uitgesponnen “Nobody loves you when you’re down and out”, prachtig ondersteund op een al even prachtige viool. Wederom Dylan gezongen door Nils met “He was a friend of mine”.  Dan werden met met Elisabeth Cotton haar “Freight Train” deltabluesgewijs even naar de roaring twenties gekatapulteerd, gekruid met heerlijk klinkende fingerpicking en dito duelletjes voor mandoline en elektrische gitaar.

Er werd verder gefreewheeld in witlof country met een zalig losgeslagen Roland in Dylans’ “New Pony” en de kers op de taart van de avond was een magistraal uitgesponnen “Saint James Infirmary” met een vioolsolo om duimen en vingers bij af te likken. Je kon bij wijze van spreken soms een speld horen vallen bij deze succulente avond waarbij er op de opstijgende geuren van op allerlei wijzen bereid witloof soms adembenemend mooi gelaveerd werd tussen blues, folk(rock) en klassieke muziek, door onze zelfverklaarde “Chicon Brothers” …  De ultieme bis annex witloof momentum vond plaats in de vorm van “Sitting in a yaya” dat vol humor en flarden Banana Boat Song (Harry Belafonte) ten berde werd gebracht in een bijwijlen carnavaleske sfeer, en waarbij Nils quasi achteloos weer de sterren van de hemel speelde op zijn getrouwe viool. Na deze laidback en lichtjes geniale concertavond kon men zich consequent uiteraard nog “CD’s met witloofsmaak” aanschaffen … laat het smaken !